De Walvisvaarder

Een van de belangrijkste redenen voor dit megaproject was duurzaamheid, vertelt Dick Visser, samen met echtgenote Ilma Trip eigenaar van het familiehotel. “Er viel op dat gebied zoveel winst te behalen, maar dat kon alleen in een compleet nieuw pand. Wij zijn jaren geleden begonnen met het Green Key-duurzaamheidskeurmerk. Dat werkt door in het hele bedrijf, van de receptie tot de wasserij, en van de administratie tot de keuken. Je ziet dan al snel hoeveel er te winnen is. Maar ook wat je beperkingen zijn.”

Opvolging
Bij De Walvisvaarder wordt gewerkt met meerjarenplannen. “We hebben een bepaalde visie en kijken vervolgens vijf en tien jaar vooruit. Waar willen we naartoe? Wat daarbij inmiddels ook meespeelde, was de opvolging. Toen een van onze kinderen aangaf het hotel voort te willen zetten, hebben we gezegd: dan gaan we nu onze schouders eronder zetten en het hotel toekomstbestendig maken. Dat betekende dus nieuwbouw. Niet om te groeien, maar om het bedrijf duurzamer te maken. Tijdens ons bouwproject hebben we de gasten en eilanders meegenomen in ons verhaal door middel van filmpjes op Youtube. Maar het thema duurzaamheid blijven we ook nu nog enthousiast uitdragen.”

Banken
Best opmerkelijk: verbouwen zonder te groeien vinden banken maar vreemd, merkten Dick en Ilma. “Als je investeert om te groeien, maken ze een eenvoudige rekensom: je gaat meer omzet draaien, dus kun je de lening terugbetalen. Klaar. Maar wij wilden hetzelfde aantal kamers houden en dan wordt het blijkbaar ingewikkeld. Uiteindelijk is het goed gekomen, maar het was best even spannend. Op dat gebied lopen banken dus echt achter, want er lag een gezond rekenmodel aan ten grondslag.”

Warmtepomp
Uit duurzaamheidsoogpunt is er gekozen voor houtskeletbouw. “Daarvan is de isolatiefactor groter, dus kun je met warmtepomptechnieken gaan werken. Het was overigens ook praktischer: bij betonbouw hadden we 180 palen moeten heien en dat wilden we het buurtschap niet aandoen. Dankzij de goede isolatiewaarden kunnen alle openbare ruimtes, de hotelkamers en de keuken verwarmd worden met een warmtepomp. Als back-up hebben we hier een ketel voor piekbelasting.”

Zonnepanelen
Een zonneboiler, die werkt op de zonnepanelen aan de voorkant van het hotel, zorgt voor de warmwatervoorziening. “Die panelen waren overigens een doorn in het oog van Ilma, want ze wilde wel de rode daken behouden. Gelukkig zijn het er maar vijf, de rest van de panelen ligt, uit het zicht, achter op een groot plat dak. Daarmee wekken we op jaarbasis zo’n 40.000 kWh op. De zonnepanelen leveren hiermee ongeveer 30% van onze elektriciteit. We konden als grootverbruiker voor de zonnepanelen gebruikmaken van een SDE-subsidie. Daarnaast maken we gebruik van de EIA.”

Bloemen en honing
Achter de Walvisvaarder is ruimte gemaakt voor o.a. de bloemen van Sue Wiggers. “Sue exploiteert een bloementuin achter bij ons hotel. Zij doet dit op biodynamische wijze. Voor ons hotel nemen wij bloemen bij haar af, zo staan er altijd kleurige, verse bloemen binnen. Naast het bloemenveld is staan ook bijenkasten. De honing die de bijen maken serveren wij in de ochtend bij het ontbijtbuffet.”

Toekomstplannen
Maar er zijn nog meer besparingswensen voor de toekomst. “We zijn voornemens om in de rest van het gebouw de warmwatervoorzieningen ook aan te vullen met zonneboilers, daar waar het mogelijk is. Voor het verkrijgen van een energielabel op ons bedrijf hebben we een energiescan laten maken. Hierin heb ik ook aanbevelingen laten zetten om het gebouw maximaal te verduurzamen. Deze aanbevelingen gaan we gefaseerd invoeren.”

Voorlichting
Heeft hij, met alle ervaringen rond de nieuwbouw nog aanbevelingen? “Het had enorm geholpen als iemand ons had kunnen vertellen waar je allemaal rekening mee moet houden bij een dergelijk groot project. Je moet nu alles zelf uitvinden en dat vind ik echt een gemiste kans. Veel mensen en bedrijven willen wel verduurzamen, maar als je niet weet waar je moet beginnen en wat er mogelijk is, is de drempel vaak te hoog. Betere voorlichting zou die drempel een stuk lager maken.”

Dit succesverhaal is gebaseerd op het artikel van Gerry Visser dat is gemaakt in opdracht van de gemeente, gepubliceerd in weekblad De Terschellinger december 2020.